Posted on

करोना व्हायरस: घाबरण्याचे कारण नाही!

करोना व्हायरस

चीन मध्ये करोना व्हायरस च्या साथीचे थैमान सुरु असल्याने आता ही साथ जगात पसरणार का? या साथीला जागतिक साथ म्हणजे पँन्डेमीकचे स्वरूप येणार का? भारताला याचा धोका किती? भारताची आरोग्य यंत्रणा करोना व्हायरस चे संकट रोखण्यासाठी आणी ते आल्यास त्याचा सामना करण्यासाठी सज्ज आहे का? असे अनेक प्रश्न करोना व्हायरस च्या निमित्ताने पडत आहेत.

        सध्या जागतिक आरोग्य संघटनेने करोना व्हायरस ला जागतिक साथ म्हणून घोषित केलेले नाही. पण भारत हा मुळातच संसर्गजन्य रोगांची जागतिक राजधानी असल्याने व भारत – चीन या दोन देशांमध्ये दळणवळणाचे प्रमाण जास्त असल्याने ही साथ भारतात दाखल होऊ न देण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न आवश्यक आहेत. यासाठी नागरी वाहतूक, विदेश आणी आरोग्य मंत्रालयाला समन्वयाने ही साथ रोखण्यासाठी कार्यक्रम आखणे गरजेचे आहे. चीन मधून भारतात येणार्या प्रत्येक नागरिकाची अंतरराष्ट्रीय विमानतळावर तापमान व सर्दी, खोकला व श्वसनाचा त्रास असल्याची चौकशी करणे आवश्यक आहे. ताप व ही लक्षणे अढळलयास त्यांना तातडीने आयसोलेशन म्हणजेच उपचारासाठी स्वतंत्र कक्षात बरे होई पर्यंत ठेवणे आवश्यक असते. हवाई वाहतूक सोडून चीन व नेपाळ सीमेवरील लष्करात ही सैनिकांमध्ये ही लक्षणे दिसून आल्यास तातडीने निदान आवश्यक आहे. गेल्या महीन्यात चीन ला भेट दिलेल्या नागरिकांना कुठलाही त्रास जाणवल्यास त्या नागरिकांची ही तातडीने तपासणी होणे गरजेचे आहे. नवी साथ दाखल होते तेव्हा सगळ्यात महत्वाचे असते देशातील पहील्या काही केसेस ओळखणे आणी त्यांना वेगळे ठेऊन त्यांचे उपचार करणे. पण आपल्या देशात अजून तत्पर निदानाची यंत्रणा सज्ज नाही. नॅशनल इन्स्टिट्यूट ऑफ वायरॉलॉजी, पुणे सोडून आपल्याकडे अशा नव्या व्हायरसेस व साथीचे निदान करणारी यंत्रणा अपुरी आहे.  साथ अजून दाखल झालेली नाही पण ती झालीच तर या पहील्या केसेस च्या निदानाची तयारी असायला हवी. झिका व्हायरस भारतात दाखल झाला तेव्हा २००७ साली ही माहीती शासकीय आरोग्य यंत्रणेने दडवून ठेवली. घबराट निर्माण होऊ नये हा हेतू असला तरी इतर यंत्रणेच्या सतर्कतेवर याचे दुष्परिणाम होतात.

करोना व्हायरस

  या साठीची तुलना २००३ च्या  सार्सशी केली जाते आहे पण हा त्या इतका घातक नक्कीच नाही.  सर्वसामन्यांनी लगेचच करोना व्हायरस ला घाबरण्याची गरज नाही. पण चीनला प्रवास झाला असल्यास व श्वसनाची कुठलीही तक्रार असल्यास तपासणी करून घ्यायला हवी. तसेच चीन ला प्रवास ही टाळायला हवा. ताप , खोकला आणी श्वास घेण्यास त्रास ही करोना ची प्रमुख लक्षणे आहेत. न्युमोनिया व किडनी फेल्यर हे कोम्लीकेशन्स होऊ शकतात. पण साधा सर्दी खोकला झाला तरी करोना असेल म्हणून घाबरून जाण्याची मुळीच गरज नाही. हा आजार टाळण्यासाठी मानवा कडून मानवाला होणाऱ्या श्वसन मार्गाच्या आजराला जी काळजी घ्यावी लागते तीच घ्यायची आहे. यात प्रामुख्याने बाहेरून आल्यावर व जेवण्याआधी कुठला साबण व पाण्याने हात धुणे , शिंक आल्यावर किव्हा खोकताना तोंड , नाक, झाकणे , सर्दी , खोकला असलेल्यांनी इतरां पासून लांब राहणे आणी प्राण्यांशी संपर्क टाळणे हेच आहे. पण यात प्राण्यांशी संपर्क सोडून इतर गोष्टी कुठलीही साथ नसली तरी करायच्याच आहेत. साथ ही चीन मधून इतर देशात पसरत असताना  शक्यतो मांसाहारी , त्यातच न शिजवलेले मांसाहारी अन्न व समुद्रातील मांसाहारी अन्न म्हणजे मासे , प्रॉन्स खाणे टाळलेले बरे.  तसेच आरोग्य विभागाची या साथीवर उपाय योजना  म्हणजे केवळ या साध्या प्रतिबंधक उपायांच्या भव्य जाहीराती व होर्डींग, असे असू नये.  त्या ऐवजी केसेसचे निदान, त्यांचे आयसोलेशन व उपचार याची यंत्रणा सज्ज ठेवण्यावर भर द्यावा. हा आजार व्हायरल असल्याने तो अपोआप बरा होणारा आहे.  त्यावर इतर व्हायरल आजारांसारखे निश्चित असे काही उपचार नाहीत. करोना व्हायरस वर उपचारच नाहीत असे भीतीदायक वृत्त ही येत आहेत. पण याचा अर्थ हा अपोआप बरा होणारा आहे. सध्या चीन मध्ये मृत्यूचे प्रमाण तीन टक्के आहे पण भारतात हे किती असेल हे सध्या सांगता येणे कठीण आहे.  पण अशा कुठल्याही व्हायरल आजारात काही काळा नंतर मानवा मध्ये हर्ड इम्युनिटी म्हणजे समुहाची प्रतिकार शक्ती निर्माण होते. व साथ हळूहळू ओसरू लागते. म्हणून उद्या ही साथ आलीच व करोना व्हायरस ची लागण झालीच तर आपला मृत्यू निश्चित आहे अशा भीतीत मुळीच राहू नये. आपली प्रतिकारशक्ती हेच अशा साथी मध्ये सगळ्यात मोठे हत्यार असते. व त्यासाठी संतुलित आहार, व्यायाम व चांगली जीवनशैली हेच उत्तर आहे. करोना व्हायरस साठी स्वाइन फ्लू प्रमाणे कुठली ही गोळी किव्हा लस उपलब्ध नाही. तसेच फ्लू ची लस घेऊन करोना व्हायरस पासून संरक्षण मिळू शकते असा अपप्रचार ही सुरु झाला पण यात काही तथ्य नाही.

डॉ. अमोल अन्नदाते यांचे लेख वाचा

 अशा साथीत मास्कच्या वापराचा खूप अतिरेक होतो. मास्कचा वापर हा स्वत:च्या संरक्षणासाठी नव्हे तर आपल्याकडून इतरांना जंतूसंसर्ग होऊ नये म्हणून केला जातो. करोना व्हायरस चा निश्चित किंवा संशयित रुग्णांसाठीच मास्कचा वापर योग्य आहे. स्वस्थ व्यक्तींनी मास्क वापरून काहीच उपयोग नाही, कारण जर जंतूसंसर्ग होणार असेल तर तो मास्कच्या बाजूला खुल्या जागेतूनही होऊ शकतो. करोना व्हायरस सारख्या साथी म्हणजे घाबरलेल्या सर्वसामन्यांच्या फसवणुकीसाठी अनेकांना एक संधी असते. अमुक साबण वापरा, अमुक औषध घेऊन करोना ची शक्यता टाळा, समाज माध्यमांवरील घरगुती उपायांचे वायरल होणारे सल्ले या पासून सगळ्यांनी दूर राहायला हवे.

आरोग्य यंत्रणेची सज्जता आणी सर्वसामान्यांनी न घाबरता, माहीती घेऊन सतर्क राहणे व आजाराचे मास हीस्टेरियात रुपांतर न होऊ देणे एवढेच या वेळी करोना व्हायरस विषयी गरजेचे आहे.  

Posted on

हिरकणी ‘अमृता सुदामे’ नावाची!

हिरकणी

ही हिरकणी आपल्या बाळांपर्यंत पोहोचण्या आधीच वाहून गेली !

सध्या राज्यात किचन ओटा किंवा बेसिन धूत असताना, बारीक कीटक ड्रेनेज मध्ये वाहून जातात त्याप्रमाणे माणसे वाहून जात आहेत. नुकत्याच पुण्यात आलेल्या पुरात, धायरी पुलावरून घरी जात असलेली ‘अमृता सुदामे’ ही वाहून गेली. एक मैत्रिणीकडून तिचा सगळा वैयक्तिक तपशील कळाला तेव्हा ‘या व्यवस्थेत बदल घडवण्यासाठी आपण काय करतोय?’ या हतबलतेने अमृताच्या चीतेत आपण जिवंत जळतोय अशा वेदना झाल्या!

एका डायग्नोस्टिक सेंटरवर रीसेप्शनीस्ट म्हणून काम करणारी ‘अमृता’ ही तरुणी रात्रभर घरी पोचत नाही. आणि रात्री पासून बेपत्ता असलेल्या अमृताचा शोध शेवटी ससूनच्या शवागारात संपतो! त्या शोधासोबतच उन्मळून पडतो, एका अख्ख्या कुटुंबाचा आधारवड!! आपल्यासाठी ‘पुरात एका तरुणीचा मृत्यू’ एवढ्या बातमीवर विषय संपतो. ती कोणा मंत्र्याची–सत्ताधाऱ्यांची किंवा हाय-प्रोफाइल समाजातील कुणाचे मुल बाळ नातलग नसल्याने, तिच्या मृत्यूची मोठी बातमी होत नाही आणि ती कोण होती यावर रकाने लिहून येत नाहीत. कोण होती ही ‘अमृता’ ??

इयत्ता आठवी आणि शिशू वर्गातील दोन मुलींचं एकल पालकत्व निभावत काबाड कष्ट करत जीवनसंघर्ष चालू ठेवणारी एक माता… २ वर्षापूर्वी वडिलांचा मृत्यू झाल्यावर कँन्सरग्रस्त आईची जबाबदारी पेलणारी एक लेक. परिस्थितीसमोर हात न टेकता उलट तिच्याशी दोन हात करून आलेला दिवस समर्थपणे झेलणारी एक रणंगिनी…! जाऊ नको, रात्री इथेच थांब असे सांगूनही, “मी गेले नाही तर माझ्या मुलींकडे या भयाण रात्री कोण पाहणार ” असे म्हणत, पाण्यातच दुचाकीने घरी निघालेली ‘आधुनिक हिरकणी’! कामावरून धो धो पावसात बाहेर निघेलेली आणि पापांनी दुथडी भरून वाहणाऱ्या नाल्यांच्या प्रवाहात लेकरांसाठी घरी निघालेल्या अमृताचे हेच वाक्य शेवटचे वाक्य ठरले!

डॉ. अमोल अन्नदाते यांचे लेख वाचा

अशी ही परिस्थितीशी झुंज देणारी अमृता त्या रात्री व्यवस्थेशी संघर्ष करू शकली नाही आणि शेवटी या व्यवस्थेने तिचा जीव घेऊनच तिचा संघर्ष संपवला.

Its High Time We Talk

‘एका महिलेचा पुरात वाहून मृत्यू’ या बातमी मागे उघडे पडलेले एक कुटुंब आणि एवढी करूण कहाणी असू शकते याची जाणीव ही न ठेवता वर्तमानपत्रांची पाने आपण उलटत असतो, सोशल मिडिया खाली खाली स्क्रोल करत जातो.

हिची संघर्षगाथा ऐकून आमच्या मित्राने आजच्या युगाची हिरकणी गेली अशी प्रतिक्रिया नोंदवली. शिवाजी महाराजांच्या काळात आपल्या बाळासाठी गड चढून गेलेल्या हिरकणीची कथा आपल्याला माहित आहे. ‘माझी मुले घरी एकटी आहेत मला घरी जावेच लागेल’ या ओढीने घरी निघालेली ही हिरकणी मात्र आपल्या बछड्यांपर्यंत पोहोचूच शकली नाही! आज शिवरायांच्या नावाने यात्रा, राजकारण करणाऱ्यांना या घटनेची लाज वाटली पाहिजे. अनेक वर्षे शिवछत्रपतींचे दाखले देणाऱ्यापर्यंत कदाचित अमृताची ही गोष्ट पोहोचणार ही नाही, कारण सध्या प्रचार सुरु आहे ना! कोण जिंकणार, कोण हरणार , कुठल्या मतदार संघात मराठा किती, दलित, माळी, धनगर, मुस्लीम मतदान किती …? त्यावरून कुठल्या जातीचा उमेदवार द्यायचा याच्यातून सत्ताधरी, विरोधकांना वेळ कुठे आहे. काही वर्षांपूर्वी पुण्यातील एका इंजिनिअर मित्राने सांगितले कि, पुण्यात ड्रेनेजसाठी जे खड्डे आणी त्यावर जाळी दिसते त्यात अनेक ठिकाणे फक्त खड्डे आणी त्यावर जाळी आहे .खाली त्यांना जोडणारी पाईपलाईन अस्तित्वातच नाही. आपण नागरिक म्हणून हे खड्डे कधी उघडून बघितले आहेत का ? पुण्यात अनेक नाले बुजवून त्यावर इमारती उभ्या राहिल्या आहेत. यात घरे विकत घेणाऱ्याला ही आपण अशा अनेकांचे जीव धोक्यात घालून उभे राहिलेल्या इमारतीत राहणार आहोत हे माहित नसते. स्थापत्य अभियंते , बांधकाम व्यवसायिक, राज्यकर्ते यांच्या संगनमताने अशा विकासाचे आपण सगळे भागीदार आहोत. पण तो विकास ‘अमृता’ सारख्यांच्या थडग्यांवर उभा आहे … फरक इतकाच आहे … हे थडगे आज अमृताचे आहे … उद्या तुमच्या आमच्या पैकी कोणाचे असेल सांगता येत नाही … कारण संधाकाळ पर्यंत कुठलीही सूचना नसताना भर शहरात अचानक घुसलेले पाणी वाहून नेताना कोणात ही भेद करत नाही ….!

डॉ. अमोल अन्नदाते | reachme@amolannadate.com

Posted on

डॉ. केतन खुर्जेकर असे जायला नको होते!

डॉ. केतन खुर्जेकर

काल रात्री ‘मुंबई-पुणे एक्स्प्रेस वे’ वर डॉ. केतन खुर्जेकर, पुण्यातील व महाराष्ट्रातील प्रसिद्ध स्पाईन सर्जन यांचं अपघातामध्ये दुखद निधन झालं. त्यांच्या जाण्याच्या काही तासात त्यांचा वाढदिवस उजाडणार होता. खरतर अशा घटनेवर व्यक्त होतांना अश्रू तर आटतातच आणि शब्दही पांगळे होतात. डॉ. केतन हे पुण्याच्या प्रसिद्ध संचेती हॉस्पिटल च्या अस्थीरोग विभागाचे प्रमुख होते व मणक्यांच्या शस्रक्रियेत पारंगत होते. त्या पलीकडे ते कोणाचे तरी पुत्र, पती, वडील होते. मानेच्या व पाठीच्या मणक्यांच्या जन्मजात व्याधी (deformities) सरळ करण्यात त्यांचा विशेष हातखंड होता. ही शस्रक्रिया करत असतांना एखाद्या हार्मोनियम वर संगीतकाराची बोटे सहज रेंगाळावी आणि त्यातून साक्षात दैवी गांधार रूप सहज बाहेर पडाव तसच ऑपरेशन थियटर मध्ये डॉ. केतन यांची बोटे मणक्यांवर फिरायची आणि जादू केल्याप्रमाणे ऑपरेशन थियटर मधून वेगळ्याच मणक्याचा रुग्ण बाहेर यायचा. आशा अनेक रुग्णांना डॉ. केतन यांनी शब्दशः ताठ मानेने आणि ताठ कण्याने जगण्याचे वरदान दिले. साक्षात देवानेच दिलेल्या मणक्याच्या व्याधीही डॉ. केतन अविरत दोन हात करत राहिले. पण त्यांचा मृत्यु अशा प्रकारे होऊ शकतो यावर विश्वासच बसत नाही आणि ‘नियतीचा न्याय’ या शब्दांवरून विश्वास उडून जातो. मुंबईत होणाऱ्या मणक्यांच्या शस्रक्रीयेच्या Conference वरून परतत असतांना डॉ. केतन यांचा वैयक्तिक ड्रायवर नसल्याने त्यांनी OLA कॅब घेतली. आपल्या दोन साथीदारांसह OLA कॅब ने प्रवास करण पसंद केलं. रस्त्यात गाडीचं टायर पंक्चर झाल्याने ड्रायवर ने गाडी रस्त्याच्या कडेला घेतली. नेहमी प्रमाणे मदतीला धावून जाणारे डॉ. केतनही driver च्या मदतीला गाडीतून खाली उतरले. मागून येणाऱ्या भरधाव luxury बस ने या दोघांना काळाने स्वतःच्या पोटात ओढून घेतले!! आता हे सगळ ऐकल्यावर स्वतःच्या गाडीने प्रवास करा, स्वतःचा ड्रायवर वापरा, एक्स्प्रेस वे वर मध्ये थांबू नका, थांबले तरी गाडीतून खाली उतरू नका, एक्स्प्रेस वे वर रात्री प्रवास करू नका या सूचनांना तसा काहीच अर्थ वाटत नाही. कारण डॉ. केतन ज्याप्रमाणे मणक्यांचे भवितव्य बदलून टाकायचे तस काळाने केलेल हे ऑपरेशन बदलणे आपल्या कोणाच्याच हातात नाही.

डॉ. अमोल अन्नदाते यांचे लेख वाचा

डॉ. केतन यांच्या जाण्यामुळे त्याच्या कुटुंबाचे क्षणार्धात सगळेच हरपून गेले पण त्यासोबत या राज्याचे आणि देशाचे न भरून येणारे नुकसान झाले. खरतर एक निष्णात डॉक्टर काळाच्या पडद्या आड जातो तेव्हा केवढ मोठी पोकळी निर्माण होते, हे रोज अनेक रुग्ण बरे करणाऱ्या डॉक्टरलाच आणी गंभीर आजारातुन बऱ्या झालेल्या रुग्णालाच समजू शकते. एखादा व्यक्ती डॉक्टर म्हणून नियती जेव्हा जन्माला घालते, तेव्हा त्याच्या खांद्यावर खूप मोठी जबाबदारी देऊन पाठवत असते. जे असाधारण कौशल्य डॉ. केतन यांच्या हाती होते. त्यावरून डॉ. केतन यांच्या वरही अजून खूप काही करण्याच अनेकांच आयुष्य बदलून टाकण्याची किमया साधण्याची जबाबदारी होती. वयाच्या, यशाच्या, पैश्याच्या एका टप्प्यानंतर डॉक्टर हा या पलीकडे जाऊन फक्त काम करण्यासाठी, त्याच्या कौशल्यासाठी जगत असतो. ते कौशल्यच त्याच्या जगण्याचे साध्य आणि साधन असते. डॉ केतनच्या जाण्याने एक दैवी साध्य आणि साधनच संपले. गेलेल्या डॉक्टरला तोफांची सलामी किंवा कुठलाही शासकीय इतमामाचा प्रोटोकॉल नसतो. पण डॉ. केतन खुर्जेकर तुम्ही बरे केलेले हजारो मणके आज तुमच्यासाठी अश्रू ढाळत आहेत, सलामी देत आहेत, मानवंदना देत आहेत …!

– डॉ. अमोल अन्नदाते
– reachme@amolannadate.com

Posted on

इसरो प्रमुख के. सिवान सारखे मला रडता येणार नाही!

इसरो प्रमुख के. सिवान

काल चांद्रयान-२, चंद्रापासून २.१ किलोमीटर लांब असताना संपर्क तुटला. त्यानंतर इसरो प्रमुख के. सिवान हे पंतप्रधान मोदी च्या खांद्यावर डोके ठेवून ढसढसा रडतानाची क्लिप अनेकांनी पहिली. देशाच्या दोन सर्वोच्च पदावरील लोकांनी जाहीरपणे असे भावनाविवश व्हावे का? अशा अनेकांच्या उलट-सुलट प्रतिक्रिया आल्या. पण या क्षणाची सहवेदना मी डॉक्टर म्हणून, त्यातच बालरोगतज्ञ म्हणून, समजू शकतो! त्या सोबत empathise करू शकतो! असे क्षण आम्ही, त्यातच अत्यवस्थ रुग्णांच्या उपचारातील डॉक्टर, रोजच अनुभवत असतो.

डॉ. अमोल अन्नदाते यांचे लेख वाचा

बऱ्याच गोष्टी माणूस म्हणून आपल्या हाता बाहेर असतात याची जाणीव उपचार करताना सतत येत असते. दोन आठवड्याखाली ‘Duchenne Muscular Dystrophy‘ हा कधीच बरा न होणारा आजार आणि मुलाला सोळाव्या वर्षापर्यंत रोज मृत्यू पहावा लागेल हे पालकांना समजून सांगताना, मी हा क्षण अनुभवला! त्यानंतर दोन दिवसांनी ८ वर्षांचा, ह्र्दय रोग असलेला एक मुलगा ऑपरेशन करण्यापलीकडे आहे, हे माझ्या हार्ट सर्जन मित्राने मला फोनवर सांगितले तेव्हा ही मी हे अनुभवले! अजून पालकांना मी हे सांगायचे राहिले आहे!! परवा दर महिन्याला रक्त घ्यावा लागणारा व आयुष्य भर असे रक्त घेण्याची गरज असलेला, ४ वर्षांचा मुलगा intra Cath लावताना मला विचारत होता – ” डॉक्टर अस दर महिन्याला कधी पर्यंत तुम्ही मला टोचत राहणार!” अशा वेळेला आईच्या, बापाच्या डोळ्यातून टचकन पाणी येतं! आम्हा डॉक्टरांना मात्र मनात भरून येत असतानाही, सिवान मोदींच्या खांद्यावर डोके ठेवून रडले तसे, रुग्णाच्या वडिलांच्या खांद्यावर डोके ठेवून रडण्याची मुभा नसते! रोजच मरण बघून मन घट्ट होत जातं, पण कशाच काहीच वाटत नाही एवढ ही घट्ट नसतं! कर्तव्यासाठी ते घट्ट कराव लागतं. एकदा उपचारांसाठी आलेला एक स्मशान जोगी मला म्हणाला, “डॉक्टर, आपले दोघांचे आयुष्य सारखेच आहे, न रडता रोज मृत्यू बघत रहायचे!” रुग्ण, आई-वडील, नातेवाईक बऱ्याचदा रागवतात, प्रसंगी आज-काल मारतात ही, पण रडत बसू नको, उचल ते गांडीव परत, असं सांगायला कोणी कृष्ण नसतो. तेव्हा आपल्या सदसद्विवेकबुद्धीलाच कृष्ण बनवावं लागतं.

इसरो प्रमुख के. सिवान, तुम्ही रडून मोकळे झालात, ते बर केलत. या घटनेच भांडवल करून आम्हा डॉक्टरांच अपयश स्वीकारा हो, अशी आर्त विनवणी मी करणार नाही. पण प्रत्येक व्यवसायात यशाचा ‘Law of Averages’ काम करत असतो. म्हणजे तुम्ही दहा वेळा प्रयत्न केला तर दहाच्या दहा वेळेला यश येणे अशक्य असते. सचिन तेंडूलकर, विराट कोहली प्रत्येक मॅच मध्ये शतक ठोकू शकत नाही. बऱ्याचदा त्यांच्यावरही शून्यावर बाद होण्याची वेळ येते. हाच नियम चांद्रयान मोहिमेला ही काल लागू पडला. वैद्यकीय क्षेत्राला, उपचारांनाही हा नियम लागू असतो, पण इथे प्रश्न जगण्या मरण्याचा असल्याने तो आपलं मन स्वीकारत नाही. पण तो आम्हा डॉक्टरांना माणूस म्हणून स्वीकारावा लागतो. कधी अगदी हातातून बाहेर गेलेली केस परत हातात येते…जवळपास मृत्यू झालेला असतांना CPR ने ह्र्दय परत सुरु होते, अशा अनअपेक्षित यशाने अपरिहार्यपणे येणारे इतर अपयशाची भरपाई झाली असे मानत आम्ही डॉक्टर पुढे जात राहतो! फक्त डॉक्टर च नाही इतर प्रत्येक व्यवसायिकाचे अपयश मनापासून स्वीकारा! चेहरा पाडून मध्यरात्री – बाळ आता जिवंत नाही – ही गोष्ट सांगताना एखादा नातेवाईक म्हणतो – “ठीक हैं साब, जाने दिजीये, आप ने बहोत कोशिश कि, हम आप के शुक्रगुजार है!” तेव्हा तो मला काल रडण्यासाठी खांदा देणाऱ्या मोदी सारखा वाटतो, फरक इतकाच, सिवान सारखे मला रडता येणार नाही!

Posted on

Population Control – High Time to Act Now!

Population Control In India

Prime Minister Narendra Modi, in his usual style,  appealed to the nation about Population control from Red Fort in his Independence day speech that “Family planning is itself a patriotism” After Sanjay Gandhi’s compulsory sterilization program which gulped the power of Congress, the same fear loomed over successive governments, and they never dared to touch the population policy. This electoral fear of implementing population control strategy has resulted in a population growth that can make India most populous country on the Globe. It is less likely that the masses will respond to a patriotic plea of The Prime Minister, and Contraception will be accepted like demonetization or become a mass movement like Swach Bharat or Yoga Day. Apart from linking Contraception to patriotism in speeches on popular forums, much more needs to be done on war footing level.

Every family and in the long run country needs to decide on concrete population strategy considering which stage our country falls. Presently India is in late expanding phase of the population which results from decreased death rate but birth rate falling at a slower pace. This stage where the birth rate is more than the death rate is such that a better population control strategy can result in an ideal stationary phase of population. At the same time, a neglected population policy can push the country in an Early expanding stage worsening the situation. Our population strategy never crossed the line of advertisements of Mala D and slogans like ‘Hum do hamare do’. In the course of time even these campaigns also gradually faded. An ordinary citizen is miles away from Economic or Foreign policy, and population policy cannot be another addition to be implemented in isolation. Population policy is something that begins and ends in bedrooms. It makes the arena extremely sensitive and intricate. The complexity of the issue demands a definite answer to the question of whether we are planning to control the population through public awareness or law and regulations. This debate is similar to the Tilak – Agarkar school of thinking, arguing on freedom first or social reform first. Some grass-root observations of doctors need to be considered to give a verdict on the debate,

Population Control In India
Its High Time to Act Now

Today very few married couples are aware of the best and most efficient mode of contraception after a single child and after having two children. In a country with the vast majority of illiterates and oppressed, even if some weak soul desires to get information about this, there is no reliable and easily accessible source of information. A family cant decides on its family size because it has never heard of the country’s policy on the best family size and never been convinced about this. R. D Karve was probably the last social reformer who dared to talk openly about contraception. After the 15 august statement of Prime Minister Modi about family planning, it would be a great social move if he talks about the contraceptive methods in the next few episodes of Man Ki Bat. Most of the masses know very less about the best contraceptive methods and their knowledge is limited to condoms and vasectomy popularly called nasbandi. In the eighties when private players jumped into condom sale, they very well marketed it as a medium of sexual pleasure when no such connection exists. Condom with a maximum failure rate of 14 % grabbed a significant position in the minds of people, and this shadowed other valuable modes of contraception. Copper T, Oral contraceptives, and injectable depo preparations are some of those who lost relevance in comparison to condoms. Although all these modes seem to be female-centric, this keeps the decision of contraception in the hands of female, and this is very important in a male-dominated society with violated reproductive rights of women.

READ More Articles by Dr. Amol Annadate

Today, if we have to formulate a successful population policy, two couple should be targeted. The first is the one with one Child and later is with two children but who haven’t yet resolved to limit the family. The illiterate and the oppressed neither return to the hospital for contraception nor do they have access to a health facility for termination of an unplanned pregnancy. Even though they are not determined to have a child after the first one they get trapped in a positive feedback cycle of Conception – Poverty – Child malnutrition – maternal illness. The best way to break this cycle is the immediate insertion of copper T in the delivery room as soon as the child is born. Counselling of The couple on antenatal visits for this contraception will strengthen the practice. Since it’s an arduous task to get this mother back to the hospital, this is the best mode and most effective way to limit family. The contraception will offer protection against pregnancy for the next five years. But this way has received less attention at the level of policymakers and authorities. Population policy is never pondered so deeply and micro-planning of such efforts done. The couple with two children are in a different position.

Terminal sterilization methods tubectomy and vasectomy are best at this point. We don’t have moral right to convince them for terminal sterilization since cant assure this couple healthy under-five children. Hence Copper T or subcutaneous injectable contraceptives which are relatively painless. But all these modes have not yet geared up. For terminal sterilization, vasectomy for males is a far better and cheaper alternative as regards to public health. The jargon Nasbandi conveys a negative impact, and rural males associate this with sexual weakness.

Contrary to popular belief, this can be beneficial on the sexual front as fear of conception is an essential cause of performance anxiety. This surgery needs an urgent name change operation. BJP should recruit some of its branding experts working on famous slogans to suggest a better name for this surgery. Prime Minister should declare this name in a national address as was done on the eve of demonetization.

Population Control Its High Time We Talk Now

We can debate whether the nation needs to have legislation for population control. China has suffered a social set back due to the one-child policy. Mimicking the same would be throwing the baby out with the bathwater.  But at least a two-child policy and refusal of government schemes, subsidies for couples with three children or a positive reinforcement with additional benefits for those who comply with the policy. Social and educational upliftments are vital prongs of the multipronged approach of population control. But they will happen at their own pace. Apart from these gradual social changes, revamp and thoughtful additions to the population control policy are need of the time.

Posted on

लोकसंख्या नियंत्रण कराच! धोरण महत्वाचे!

लोकसंख्या नियंत्रण for Loksatta Article

लोकसंख्या नियंत्रण – धोरणाशिवाय आव्हाने, जागृती निरुपयोगी

  १५ ऑगस्टच्या भाषणात पंतप्रधान मोदींनी ‘कुटुंबनियोजन ही देखील देशभक्ती’ असे लाल किल्ल्यावरून भावनिक आव्हान देत त्यांच्या नेहमीच्या शैलीत संततिनियमनाला देशभक्तीशी जोडत भावनिक आव्हान केले . संजय गांधींच्या अनिवार्य नसबंदी मोहीमेनंतर येणाऱ्या प्रत्येक सरकारसाठी लोकसंख्या नियंत्रण कार्यक्रम हा शांत पडून राहीलेल्या आणि डीवचल्यास गिळंकृत करून टाकणाऱ्या अजगरासारखा राहीला आणी म्हणून लोकसंख्येचा हा अजगरही फोफावतच गेला . पण अनेक वर्षांच्या प्रजनन वर्तणूकीवरून स्वच्छता अभियान , नोटबंदी , कलम ३७० किंवा योगदिनासारखे पंतप्रधानांच्या आव्हानाला ओ देत हा देश आता संततिनियमन ही लगेचच देशभक्ती म्हणून स्वीकारेल , हे मानणे भाबडेपणाचे ठरेल. यासाठी लोकसंख्या हा विषय आता अतिप्राधान्याचा आहे आणी  युद्धपातळीवर  आता यावर काही तरी करायलाच हवे , हा विचार भाषणातील भावनिक आव्हानांच्या पलीकडे करणे गरजेचे आहे.

अशाच आरोग्य धोरणावरील डॉ. अमोल अन्नदाते यांचे लेख वाचा

                यासाठी सर्वप्रथम आपण लोकसंख्येच्या कुठल्या टप्प्यात आहोत हे ओळखून आपल्या देशाचे आणी पर्यायाने प्रत्येक कुटुंबाचे लोकसंख्येविषयीचे धोरण काय असले पाहीजे हे आधी एकदाचे निश्चित करायला हवे. सध्या आपला देश हा late expanding म्हणजे घटत जाणारा मृत्यू दर पण  त्याप्रमाणात धीम्या गतीने कमी होणारा जन्मदर आणी म्हणून  हळूहळू पण वाढतच जाणर्या लोकसंख्येच्या पातळीवर आहे. ही अशी स्थिती आहे, जिथे धोरण पातळीवर लोकसंख्या नियंत्रण दुर्लक्षित राहीले तर ती एका झटक्यात झपाट्याने व नियंत्रणाबाहेर वाढीच्या पातळीवर जाऊ शकते . पण नीट धोरण आखणी केल्यास स्थिर म्हणजे एकसमान जन्मदर व मृत्यूदर या पातळीवर जाऊन स्थिर होऊ शकते जे आता आपले ध्येय असले पाहीजे . एकदा कालबद्ध ध्येय ठरवले की मग धोरण ठरवणे सोपे जाते. आपल्या लोकसंख्या धोरणाचा प्रवास हा ‘हम दो हमारे दो’ या जाहीरातींच्या पुढे कधी गेलेच नाही. पुढे ते ही लुप्त झाले . जसे आर्थिक धोरणा किंवा परराष्ट्र धोरणापासून देशाचा सर्वसामान्य माणूस पूर्णपणे अनभिज्ञ राहीला तसे लोकसंख्या नियंत्रण धोरणाचे करता येणार नाही. कारण तो विषयच प्रत्येकाच्या शयनगृहात ज्याने त्याने राबवायचा आहे. इथूनच सगळ्या समस्यांना आणी या विषयाच्या क्लिष्टतेला सुरुवात होते. सर्वप्रथम केवळ जनजागृतीने आपल्याला हा विषय मार्गी लावायचा आहे कि कायद्याचा , नियमांचा आधार घेऊन आपल्याला ही बेसुमार ( खरे तर सुमार ) वाढ रोखायची आहे हे ठरवावे लागेल. हा वाद टिळक – आगरकरांच्या आधी स्वातंत्र्य कि आधी सुधारणा – या वादासारखा आहे. हा वाद निकाली काढण्यासाठी आम्ही डॉक्टर म्हणून अनुभवत असलेले काही तळागाळातील अनुभव लक्षात घेणे गरजेचे आहे.

             आज देशात लग्न होऊ घातलेल्या व झालेल्या  एकाही जोडप्याला लग्न झाल्यावर लगेच , एक अपत्य झाल्यावर व दोन अपत्ये झाल्यावर कुठले संततिनियमन सर्वोत्तम व सगळ्यात प्रभावी आहे हे नीट सांगता येणार नाही. बहुसंख्य निरक्षरांच्या व दारिद्र्य रेषेखालील एखाद्याला ही माहीती घेण्याची इच्छा झाली तरी असा काही निश्चित माहीतीचा स्त्रोत उपलब्ध नाही. कुटुंब हे धोरण ठरवू शकत नाही याचे कारण परत हेच की देशालाच धोरण नाही. यावर खुलेपणाने बोललेला पहीला आणी शेवटचा मालुसरा म्हणजे र. धों. कर्वे खरे तर १५ ऑगस्टच्या घोषणे पाठोपाठ मोदींनी पुढील काही ‘मन कि बात’ चे भाग संततिनियमनाच्या सविस्तर माहीतीवरच खर्ची घालावे. आज ही कंडोम व नलिका रोधण, नसबंदी एवढ्या मर्यादित स्वरुपात सर्वसामान्यांचे ज्ञान व त्या पेक्षा मर्यादित सर्व संततिनियमनाच्या साधनांचा प्रसार व उपयोग होतो. त्यातच खाजगी कंपन्या कंडोम विक्रीत उतरल्यावर अलेक पदमसे यांनी प्रथम आपले पणन कौशल्य वापरून,  कंडोमचा संबंध हा लैंगिक सुखाशी जोडला . मुळात तसे काही नसताना आज रीब्ड, डॉटेड, फ्लेवर्ड अशा फसव्या जाहीरातींच्या माध्यमातून लैंगिक सुखाशी कंडोम चा फसवा जोड अगदी तळागळापर्यंत रुजवला गेला. संततिनियमनात जास्त व सर्वाधिक १४ टक्के फेल्युअर रेट (अपयशाचे प्रमाण) असलेला कंडोम गरजेपेक्षा जास्त रुजत गेली आणी दुसर्या महत्वाच्या व निरनिराळ्या टप्प्यांवर महत्वाची साधने ही जनमानसात अधिकच विसरली गेली आणी कंडोमच्या छायेत हरवून गेली. ही हरवलेली महत्वाची साधने म्हणजे कॉपर टी, गर्भनिरोधक गोळ्या, इनजेकटेबल गर्भनिरोधक ही साधने स्त्रीकेंद्रित वाटत असली तरी संतती नियमनाच्या निर्णयाच्या चाव्या या स्त्रीच्या हातात जास्त असणे हे कोणाला सहज लक्षात न येणारे महत्वाचे पाऊल आहे

लोकसंख्या नियंत्रण
लोकसंख्या हा विषय आता अतिप्राधान्याचा आहे

            या साधनांचे महत्व व लोकसंख्या नियंत्रण धोरण निश्चिती करताना काही तळागाळातील निरीक्षणे कोणीच लक्षात घेत नाही. ती अशी कि आज लोकसंख्या नियंत्रित करायची असेल तर दोन जोडपे हे टार्गेट असले पाहीजे . पहिली एक अपत्ये असलेली व दुसरी दोन अपत्ये असलेली पण अजून कुटुंब थांबवण्याचा निश्चित निर्णय न झालेली. जो अशिक्षित व वंचित बहुसंख्य घटक लोकसंख्या वाढीस सर्वाधिक जबाबदार आहे तो पहीले मुल झाले कि रुग्णालयात परततच नाही. त्यातील अनेकांना लगेच दुसरे अपत्य हवे असते असे ही नाही पण संतती नियमनाचे अज्ञान आणी गर्भपातासाठी रुग्णालयाची सोपी, स्वस्त परवडणारी उपलब्धता नसते. म्हणून हा वर्ग गर्भधारणा – गरिबी–कुपोषण –पहील्या बाळाचे, आईचे अनारोग्य या फेर्यात अडकतच जातो. यांच्यासाठी सर्वोत्तम पर्याय आहे प्रसूती आधीच समुपदेशन करून पहीले बाळ बाहेर आले की लगेच योनीचे तोंड बंद होण्याआधी प्रसूती गृहातच कॉपर टी बसवणे. या आईला मन वळवून परत रुग्णालयात आणणे हा शिवधनुष्य असल्याने कॉपर टी साठी ही वेळ व साधन लोकसंख्या नियंत्रणास सर्वोतम व जोडप्याला पुढील ५ ते १० वर्षे संततिनियमनाची हमी देणारे असेल. पण शासन दरबारी अजून हे सर्वोत्तम पर्याय कुणाच्याही लेखी नाही किंवा इतका खोलवर, तीव्रतेने यावर विचारच होत नाही. दोन अपत्ये झाल्यावर मात्र स्थिती वेगळी आहे. नलिकारोधन, नसबंदीसाठी आवश्यक असले तरी त्याचा आग्रह धरण्याचा आपल्याला नैतिक अधिकार नाही कारण ५ वर्षाखालील बालकांच्या मृत्यूचा दर पाहता या जोडप्याची दोन्ही मुले जगतीलच अशी हमी आपण देऊ शकत नाही. म्हणून परत कॉपर टी, गोळ्या किंवा दर दोन महीन्यांनी न दुखणारे, त्वचेत सहज देता येतील असे इंजेकटेबल गर्भनिरोधक द्यायला हवे. पण याचा देश पातळीवर वापर करण्यासंदर्भात अजून राजकीय उदासीनता प्रचंड आहे. खरे तर पुरुषांच्या नसबंदीचा पर्याय हा दुसर्या अपत्यानंतर सर्वोत्तम ठरू शकतो. पण नसबंदी हे नावच या सर्वोत्तम पर्यायाला काळिमा फासणारे आहे. यामुळे लैंगिक शक्तिपात होतो असा भास या नावातून होतो. या उलट गर्भधारणेची भीती जाऊन या शस्त्रक्रिया नंतर लैगिक सुख वाढीस लागते हे सर्वसामान्यांना पटवून द्यावे लागेल. भाजपने त्यांच्या निवडणूक घोषणेवर काम करणारे ब्रँडींग तज्ञ कामाला लावून या शस्त्रक्रियेचे नाव तातडीने बदलून , नोटबंदीच्या थाटात या नव्या नावाची घोषणा मोदींनी राष्ट्राला संबोधून करावी.

सदरील लेख हा लोकसत्ताच्या २१ ऑगष्ट २०१९ च्या अंकात प्रसिद्ध झालेला आहे. हा लेख लोकसत्ता वर वाचा.

लोकसंख्या कायदा किंवा किमान काही नियम असावे का, तो कसा असावा यावर विचार करण्याची वेळ आली आहे. चीन मध्ये ‘एकच अपत्य’ धोरणामुळे अनेक सामाजिक समस्या जन्मास आल्या . अगदीच हा अतिरेक गरजेचा नसला तरी दोन अपत्यांनंतर थांबलात तरच शासकीय सोयींचे , योजनांचा हक्क व हव तर वाढीव योजनांचे बक्षीस. त्या पुढे मात्र तिसर्या अपत्यानंतर योजनांचे लाभार्थी होता येणार नाही – अशा धोरणात्मक क्लुप्त्या लोकसंख्या नियंत्रण करण्यासाठी आखाव्या लागतील. शिक्षण, आर्थिक स्तर उंचावणे हे संथ गतीने सुरु असलेले पर्याय आहेतच. पण या गती वर अवलंबून राहणे सध्या परवडणारे नाही. लोकसंख्येचे गणित बदलायचे असेल तर अशी धोरणांची नवी त्रेराशिके झपाट्याने मांडावी लागणार आहेत.

Posted on

Health Precautions after Flood of Kolhapur Sangli

Health Precautions after Flood

Planning for Health Precautions after Flood is as important as donations to manage Post floods health crises.

Thousands have volunteered for medical relief work in Kolhapur and Sangli Floods. Huge stocks of medicine also have been donated by doctors statewide. As the water recedes the biggest challenge would be epidemics of various diseases and infections flaring up in the unhygienic surroundings. But mere donations would not suffice in the successful management of the health crises and epidemics. Any natural calamity should follow epidemiological surveillance and planning not just of treatment but prevention of the epidemics and diseases. Not just physical but psychological rehabilitation of many who have lost their homes is a commonly neglected issue after such calamities. 

Since historic time’s prevention of mortality due to epidemics and diseases after natural calamities have been a subject studied and stormed academically by Medical experts. This is to improve upon the medical response and minimize the mortality and morbidity. 2015 Chennai floods, very well managed in terms of health precautions after flood, medical relief work is a case study analyzed and some lessons were learned from this calamity to formulate some protocols, standard treatment guidelines for the management of Post floods epidemics. On the same grounds, Kolhapur, Sangli flood crises can be managed in a better way.

Health Precations After Flood
Image : PTI

Presently the response to medical relief work in Kolhapur is emotional and it is bound to be. However, it needs to supplement with better planning to make it more effective. A fortnight from now will see a surge in cases of Gastroenteritis, Acute respiratory infections – pneumonia, viral upper respiratory infections, leptospirosis, dengue, Malaria. Skin infections like tinea are also expected. All these diseases can be widely classified as Gastrointestinal, acute febrile illness and Vector, rodent born infections. The classification is intended to simplify the tasks and train treating doctors and paramedical staff for the management of specific diseases of these three groups. Such broad classification is always required to categorize the huge number of patients at one time just by the symptoms as the dearth of time and resources is an issue in such situations. Not just treating but identifying the patient and initiating treatment on the first day of symptoms is a priority post floods to prevent the epidemics from taking roots. Also calling many patients at the same place is often a favourable thing for the spread of epidemics. Hence home to home surveillance and treatment is a better option. Also isolating infectious patients from relief camps and quarantine of healthy is an important aspect of the prevention of epidemics. Chennai floods were followed by disease-specific treatment stalls of these three disease groups and paramedical staff directed the patients to particular stalls after a home survey from the provided checklist of disease-specific symptoms. Also, a mobile medical unit and rapid response team to shift the patient to tertiary level hospitals for critical patients allotted to a definite geographic area is a must to reduce the mortality of serious patients.

Although treatment is an aspect it would be incomplete without administrative measures for safe and clean drinking water, cleaning the surroundings and piled up garbage, daily fogging for mosquito control and thymate spray for rodent control particularly rats. All this has to be started on a war footing and implemented with utmost efficiency in every nook and corner of affected villages. Remains of deceased animals are always a major source of infections after floods so clearing and the dead debris of such animals should be a major priority. A separate team has to be assigned the work to cremate the dead animals. Also, live animals mainly cattle are a source of epidemics. A veterinary team diagnosing and treating livestock is as important as the treatment of humans.

Emotional turmoil and mental blow among the homeless, those who had a wide escape and brushed shoulders with death, travelled through floods, lost loved ones is something which remains neglected after such natural calamities. Post-traumatic stress disorder is a major psychiatric condition to be dealt with in such situations. Although the role of psychiatrists, counsellors is pivotal but simple public remedies can be adopted. The catharsis of emotions in groups in the night in relief camps or villages, venting out feelings, talking to others can be primary and effective remedies to prevent panic attacks and post-traumatic stress disorders.

Read More about Health Articles by Dr. Amol Annadate

Even the hospitals in Kolhapur, Sangli were submerged and couldn’t function to full capacity at present. Mahatma Phule Jan Arogya Yojana, the government insurance scheme is running successfully in the state. But the issue with the residents of the flood-hit region is they have lost their identity proofs in the floods necessary for enrolment of the scheme. If the state health insurance society goes the extra mile to ease the enrolment of such patients they can be very well absorbed in hospitals all over the state. 

It is said in public health that a natural calamity changes your life even if you haven’t directly suffered in it. This is true for each one of us. If altruism is coupled with planning for Health Precautions after Flood, the epidemic and health crises post floods can very well be resolved.

Dr. Amol Annadate | reachme@amolannadate.com

Posted on

पुरानंतर आरोग्याचे नियोजन महत्त्वाचे

पुरानंतर आरोग्याचे नियोजन

कोल्हापूर, सांगलीतील महापुरानंतर राज्यातून व देशभरातून मदतीचे हात पुढे येत आहेत. यात डॉक्टरांचा सहभागही लक्षणीय आहे. तसेच औषधांचे साठेही पुरविले जात आहेत. पाणी ओसरल्यानंतर सगळ्यात मोठी समस्या असणार आहे ती आरोग्याची व साथींच्या आजाराची. पण फक्त येणाऱ्या मदतीवर या समस्या सोडविल्या जाणे शक्य नाही. त्यासाठी कुठल्याही नैसर्गिक आपत्तीनंतर होणाºया आजारांची आणि त्यावर प्रतिबंध व उपचारासाठी पुरानंतर आरोग्याचे नियोजन आवश्यक आहे जे आपल्याकडे कधीच केले जात नाही. तसेच हजारो बेघर झालेल्या लोकांना बसलेला मानसिक धक्का हा शारीरिक जखमांपेक्षा खूप मोठा असणार आहे. पूरग्रस्तांच्या मानसिक पुनर्वसनाचाही विचार करावा लागणार आहे.

आजवर पूर, त्सुनामी अशा अनेक नैसर्गिक आपत्तींनंतर येणाºया साथी व त्यामुळे होणारी जीवित हानी हा वैद्यकीय जाणकारांसाठी नेहमीच अभ्यासाचा व संशोधनाचा विषय राहिला आहे. जेणेकरून पुढील आपत्तींना अधिक धैर्याने तोंड देता येईल. २०१५ साली चेन्नईत आलेल्या महापुरात तमिळनाडूच्या आरोग्य विभागाने केलेले नियोजन हे उत्तम होते व त्यातून पुढे राष्ट्रीय पातळीवर नैसर्गिक आपत्तीमधील आरोग्य समस्या, साथी निवारण्यासाठी, पुरानंतर आरोग्याचे नियोजन करण्यासाठी काही प्रोटोकॉल, मार्गदर्शक तत्त्वे ठरविता येतील का यावर सार्वजनिक आरोग्य क्षेत्रात बरेच मंथन झाले. त्यावरूनच धडे घेऊन कोल्हापूर, सांगली तील आरोग्याची स्थिती आटोक्यात आणण्यास मदत होऊ शकते. सध्या सांगली, कोल्हापूरमधील वैद्यकीय व इतर मदतीचे स्वरूप हे अधिक भावनिक आहे व ते असणारच. पण आरोग्य समस्यांच्या बाबतीत त्याचे नियोजन असणे आवश्यक आहे. आठवडा ते पंधरा दिवसांच्या अंतराने मुख्यत: जुलाब, सर्दी, खोकला, न्यूमोनिया, लेप्टोस्पायरोसिस, डेंग्यू, मलेरिया मुख्यत: या साथी पसरू शकतात. त्वचेचा टिनीया हा संसर्गही असू शकतो. या आजारांचे वर्गीकरण हे साधारण जुलाब-उलट्या हे पोटाचे आजार व अचानक आलेला ताप असे नैसर्गिक आपत्तीच्या काळात केले जाते. तापाचे पुढे श्वसनाशी निगडित व डास, उंदरांमुळे होणारे मलेरिया, डेंग्यू, लेप्टोस्पायरोसिस असे वर्गीकरण केले जाते. हे वर्गीकरण यासाठी की विखुरलेली वैद्यकीय मदत व डॉक्टर, स्वयंसेवक यांना हे आजार कसे ओळखायचे व त्यांना लक्षणे ऐकून उपचार कसे सुरू करायचे याचे प्रशिक्षण देऊन एकाच वेळी अनेक रुग्णांवर प्रभावी उपचार करणे सोपे जाते. अशा स्थितीत रुग्ण लवकर ओळखून त्यावर पहिल्या दिवशीच उपचार करणे गरजेचे असते.

पुरानंतर आरोग्याचे नियोजन
पुरानंतर आरोग्याचे नियोजन महत्त्वाचे (PTI Photo)

नाहीतर तो रुग्ण साथ पसरविण्यास हातभार लावतो. तसेच एकाच ठिकाणी अनेक रुग्णांना बोलवून उपचार करताना आजार पसरण्याची भीती असते. यासाठी चेन्नईमध्ये पूरग्रस्त भागात पूर ओसरल्यावर घरोघरी जाऊन रुग्णांचा शोध घेऊन साथी रोखल्या गेल्या. जास्त प्रमाणात आढळणाºया आजारांचे वेगळे छोटे दवाखाने लावले गेले. यात मुख्यत: जुलाब, उलट्या व फक्त ताप असे दोन समूह वेगळ्या स्टॉल्सवर कार्यरत झाले. अशा वेळी अशा गंभीर आजारांसाठी तातडीने रुग्णाला रुग्णालयात शिफ्ट करण्यासाठी मोबाइल मेडिकल युनिट व रॅपिड रिस्पॉन्स टीम यंत्रणा उभारणे आवश्यक आहे. साथी टाळण्यासाठी पाणी ओसरल्यावर युद्धपातळीवर सार्वजनिक स्वच्छता, स्वच्छ पिण्याच्या पाण्याची सोय, डासांना अटकावासाठी रोज फवारणी व उंदरांसाठी थायमेट फवारणी काटेकोरपणे प्रत्येक गावात, वाड्या-वस्तींवर राबविली गेली पाहिजे. पुरात मरून पडलेली गुरेढोरे जंतुसंसर्गाचा मोठा स्रोत ठरतात. त्यासाठी मृत जनावरांवर अग्निसंस्काराची जबाबदारी प्रशासनाच्या एका टीमवर सोपवावी लागेल. व्हेटरनरी डॉक्टरांच्या पथकांकडून आजारी जनावरांवर उपचार करून मानवी आजारांची साथ रोखणे महत्त्वाचे आहे.

अमोल अन्नदाते यांचे इतर लेख वाचा

पुराच्या धक्क्यातून बाहेर आलेल्यांवर; तसेच घरेदारे उद््ध्वस्त झालेले व थोडक्यात जीव वाचलेले, बोटीतून येताना मृत्यूची भीती अनुभवलेल्यांवर अशा नैसर्गिक आपत्तीचे मानसिक परिणाम होतात. याला ‘पोस्ट ट्रॉमॅटिक स्ट्रेस डिजआॅर्डर’ म्हणतात. यात खरेतर समुपदेशक, मानसोपचार तज्ज्ञांची भूमिका महत्त्वाची असली, तरी सध्या रिलीफ कॅम्पमध्ये संध्याकाळी एकत्रित सगळ्यांनी अनुभव जाहीरपणे सांगणे, दुसºयाजवळ भावना व्यक्त करणे असे प्रयोग करायला हवेत. अशा आपत्तींनंतर काही महिन्यांनी लोकसंख्या स्फोटाच्या रूपाने परिणाम दिसल्याचे दाखले इतिहासात आहेत. त्या दृष्टीनेही जनजागृती आवश्यक असते. पुरामुळे सध्या कोल्हापूर, सांगलीतील रुग्णालये नीट सेवा देऊ शकत नाहीत. राज्यात शासनाची महात्मा फुले जन आरोग्य योजना यशस्वीपणे राबविली जाते. पण योजनेत समावेशासाठी अनेक जणांचे रेशन कार्ड, आधार कार्ड पाण्यात गेले आहे किंवा हरविले आहे. त्यांचे एनरोलमेंट म्हणजे सॉफ्टवेअरमधील नोंदणी नैसर्गिक आपत्तीतील अपवादात्मक केस म्हणून गृहीत धरल्यास त्याचा उपयोग होईल.

सार्वजनिक आरोग्यात असे म्हटले जाते, की नैसर्गिक आपत्ती तील साथीची थेट झळ तुम्हाला पोहोचली नाही, तरी ती तुमचे आयुष्य बदलवून टाकते. मदतीच्या आपल्या भावनेला नियोजनाची जोड मिळाली; तर कोल्हापूर, सांगलीच्या पुरानंतर आरोग्याचे नियोजन अवघड जाणार नाही.

सदरील लेख १४ ऑगस्ट, २०१९ रोजी लोकमतच्या मुंबई आवृत्तीत प्रकाशित झाला आहे. लोकमत वृत्तपत्रात हा लेख वाचण्यासाठी क्लिक करा.

डॉ. अमोल अन्नदाते

reachme@amolannadate.com

Posted on

Women Health Issues unseen over Election Campaign Gimmicks

Women Health Issues Unseen

By launching a variety of election campaigns the leaders of several political parties have started coming on streets no sooner than the state assembly elections have started approaching closer and closer. The private branding experts of various political leaders are introducing a set of unique ideas to capture the voters’ segment of 50% women voters. As a part of this initiative the BJP has sought to arrange for sending 21 Lakh Rakhis at the auspicious occasion of the Rakshabandhan festival to the Chief Minister of Maharashtra, Mr Devendra Phadanvis and Shivsena has launched a ‘Mauli Samvaad’ drive under the leadership of its TV-Star anchor, Mr Adesh Bandekar. The utter uselessness of such an absurd and emotional election campaign becomes glaringly noticeable especially when Women health issues and the fundamental remedies for the same have been neglected throughout several decades so far.

Women Health Issues Unseen

The haemoglobin of 50% women and especially the pregnant women from the state is below 10. Thanks to anaemia, the weight of a new-born infant becomes alarmingly low and it takes birth as a child whose growth is seriously affected by malnutrition. On the other hand, the remedy to address this trouble is also very simple. Intake of iron and folic acid tablets can easily cure this problem. These tablets being essentially very cheap it won’t take huge fiscal expenditure to implement this remedy as well.

Iron tablets for Women Health Issues
Women Need Iron Tablets

Therefore the chief minister must terminate the stunt of arranging for 21 Lakh Rakhis and instead should resolve to address this problem permanently using such a simple solution of supplying these above-mentioned tablets to the same 21 Lakh women. If the women from our state become free from the ill effects of anaemia then Maharashtra will become the first state in India to accomplish this noble result. Shivsena holds the ‘Health’ portfolio in the Government of Maharashtra. Instead of organizing election campaign gimmicks like ‘Mauli-Samvaad’, Shivsena should pay attention to the problems of the pregnant women of the state. Even under the monsoon showers, a pregnant woman from Kalamnuri taluka called Suvarna Dhakre had to be carried on a bed for a distance of six kilometres. Most surprisingly, the High Court had condemned the state government when a similar incident had happened two years ago. Last year another woman called Ms Radhika Sahdev Chavan, a mother of a new-born infant, had committed suicide by hanging herself in hospital itself when she was not in a position to spend for her medicines.

Every Pregnant Woman Should LIVE Longer!

During the last single year alone 1,171 pregnant women have died during the course of giving birth to their infant. The maternal mortality in developed countries is 1/10th when compared with the similar maternal death rate from a single state of Maharashtra. Even though the government is claiming to have successfully improved the health-related infrastructure based on the statistics collected by it, yet it is a fact that even the government has not been able to set up a reliable agency of its own to collect fairly acceptable statistics as well. A region like Aurangabad, which is struck by severe famine, lacks the facility of conducting three all-round Antenatal check-ups of every pregnant woman. Even today, rate of home deliveries is 20% when we are well aware that conducting the delivery at home is an absolute guarantee of the death of the pregnant woman and high risk for the newborn as well. Why can’t we show the courage of taking an oath to conduct all the 100% deliveries at hospitals only and fulfil the same within a span of five years?

Women Cancer has higher death rates
Higher Death Rate Due to Cancer

Women health issues are not restricted only to the rural areas but they are rampant even in the urban areas. The death rate of women due to cervical cancer and breast cancer is very high even in the urban areas. The state government does not feel concerned about this problem even after one of its woman health minister has herself succumbed to breast cancer. Cervical Cancer can easily be avoided by conducting a simple test called ‘Pap Smear’. This test to be conducted for women after they cross the age of 35 is conducted for each and every woman in developed countries as a mass prevention strategy apart from a test called ‘mammography’ if the possibility of breast cancer is found to be high. Instead of conducting political stunts for the purpose of the election campaign to attract female voters, such practical solutions which address the women health issues must be undertaken by the political leadership. Besides, these programs should not prove to be events to be conducted only to celebrate the birthdays of political leaders but they need to be proved as the initiatives conducted by undertaking long-term planning.

Read Amol Annadate’s article on Health and Politics Health – Essentially A Political Issue

Apart from these Women Health Issues, there are several other issues. We have not yet been able to set up an effective mechanism to address day-to-day problems of women like urinary tract and reproductive tract infections such that they will get immediate treatment at the OPD departments of the public hospitals itself. There are examples of girls abandoning their school or college education because of the troubles they have to endure during the times of the menstrual cycle. Girls belonging to 1600 schools of this state are yet deprived of separate bathrooms and toilets meant exclusively for them. Therefore, instead of conducting such absurd election campaigns if the money being spent for these campaigns is diversified for the cause of seeking solutions of these women health issues, then one can hope that at least a few of these perennial problems will be solved permanently.

Posted on

स्क्रीन टाईम – लहान मुलांसाठीचे नवे कोकेन

स्क्रीन टाईम म्हणजे कोकेन

कुठल्या हि घरात गेलो कि अगदी सहा महिन्यांपासून ते पाच वर्षा पर्यंतची मुले शांततेत मोबाईल स्क्रीनशी एकरूप झालेली आपल्याला दिसून येतात. घरातच नव्हे तर हॉटेल मध्ये आई – बाबा शांततेत जेवण करत आहेत आणी दुसर्या टेबल वर लहान भाऊ – बहीण फोनवर एखादे कार्टून बघत आहेत हि हे नेहमीच आपल्या नजरेला पडते . स्क्रीन टाईम म्हणजे दिवस भरात लहान मुले किती तास स्क्रीन समोर असतात हा आज प्रत्येक घरातील एक कळीचा मुद्दा झाला आहे. अशा गोष्टींचे दुस्प्रीनाम मुंगीच्या पावलाने , अगदी नकळत होत असले तरी काही वर्षात उत्क्रांतीत माणसाची शेपूट गायब झाल्या सारखे मानसिकतेत, मेंदूच्या रचनेत, कार्यात हमखास दिसून येतील. नव्हे यातील बरेच अप्रत्यक्ष दुष्परिणाम आता आम्हा बालरोगतज्ञांना दिसायला सुरुवात झाली आहे.

Read English Translation of this article on Screen Time

स्क्रीन टाईम
स्क्रीन टाईमचे धोके

स्क्रीन टाईम विषयी औरंगाबाद येथील बालरोगतज्ञ डॉ. अभय जैन यांनी एक आपल्या कडे येणार्या रुग्णांचा शास्त्रीय अभ्यास केला. त्यात प्रामुख्याने काही गोष्टी आढळून आल्या. अगदी सहा महिन्यापासूनच स्क्रीनची सवय मुलांना लावण्यास सुरुवात होते. सहा महिन्यानंतर बाळाला वरचे अन्न सुरु केले जाते. आईच्या दुधाकडून वरच्या अन्नाकडे वळताना प्रत्येक बाळ थोडे फार त्रास देतेच . पण त्यावर तोडगा म्हणून व बाळ नीट खात नाही म्हणून सगळ्यात आधी आई मोबाईलचा वापर करते. इथेच आई आणी बाळ दोघे हि स्क्रीनच्या जाळ्यात अडकतात . या अभ्यासात असे हि दिसून आले कि शिकलेले पालकांच्या मुलांमध्ये याचे प्रमाण जास्त आहे. अर्थात स्मार्ट फोनच्या बाबतीत आता शहरी – ग्रामीण असा काही भेदभाव राहिलेला नाही व ग्रामीण भागात हि मोबाईल ला चीटकलेली मुले हे दर्शणीय दिसतेच. पण अशिक्षित पालकांमध्ये , गृहिणी असलेल्या ग्रामीण भागातील आईच्या मुलांमध्ये हे प्रमाणा पेक्षा जरा कमी आहे. तसेच स्क्रीन टाईमचे प्रमाण टी. व्ही. पेक्षा मोबाईल चा वाटा जास्त असल्याचे हि या अभ्यासात दिसून आले.

आमचा मुलगा रात्री लवकर झोपत नाही. रात्री १ , २ वाजले तरी तो खेळतच असतो. आमची मुलगी खूप जास्त चिडचिड करते , खूप हट्टीपणा करते. एका गोष्टी वर लक्ष केंद्रित करत नाही. अशा समस्या घेऊन जेव्हा पालक आम्हा बालरोगतज्ञांकडे येतात तेव्हा कुठले हि मोठे आजाराचे निदान करण्या आधी आम्ही त्यांना साधा प्रश्न विचारतो. तो किती वेळ टीव्ही किव्हा मोबाईल समोर असतो. या प्रश्नातच सगळ्या समस्यांचे निदान होते. ‘झोपेचे कर्ज’ हि संकल्पना आपल्या अजून नीट पचनीच पडलेली नाही. मोठ्या व्यक्तींमध्ये हे कामाच्या व्यापामुळे असते. तसे आता लहान मुले स्क्रीन टाईम मुळे ‘झोपेचे कर्ज’ घेऊनच कुमार वयात प्रवेश करत आहेत . त्यामुळे आरोग्याच्या व अनेक मानसिक समस्या निर्माण होत आहेत. याचाच समबंध पुढे कुमार वयीन मुला मुलींमधील नैराश्याच्या वाढत्या प्रमाणाशी आहे. या सर्व कडीला सांधणारा मोबाईल व स्क्रीन टाईम हा महत्वाचा दुवा आहे. 
स्क्रीन टाईमचा थेट संबंध हा लहान वयापासून सुरु होणार्या लठ्ठपणाशी व लहान वयातील खाण्या पिण्याच्या सवयीशी आहे. लहानपणी आई जेव्हा बाळाला भरवते तेव्हा त्याच्या मागे फिरत , गप्पा मारत , गाणे म्हणत भरवण्याची जुनी पारंपारिक पद्धत होती. त्याही आधीची पद्धत म्हणजे खाल्ले नाही तर आईचे धपाटे खात खाण्याची पद्धत तर कधीच इतिहासजमा झाली . आता कामात व्यस्त असलेली आई किव्हा स्वतःला हि मोबाईल पाहण्याची इच्छा असलेली आई बाळासमोर मोबाईल फोन धरला कि तो कार्टून बघत पटापट खाण संपवतो. खाण म्हणण्या पेक्षा तो फक्त ते गिळत असतो. त्यामुळे त्याच्या साठी खाण्याची चव , जेवणाचा रंग, भाजीचा सुवास हे बाळासाठी उत्तेजना नसते तर मोबाईल वरील रंग ,कार्टून मधील पत्र हेच बघत ते खात असते. त्यातच सगळ्या संवेदना मोबाईल स्क्रीन वर केंद्रित झाल्या मुळे पोट भरलेले कळत नाही व पोट भरले तरी मुल खातच राहते. त्याशिवाय स्क्रीन समोर जास्त वेळ बसून राहिल्याने बाहेर खेळ आणी अंगमेहनत होत नाही आणी मुले लठ्ठ होत जातात. वयापेक्षा मोठी आणी लठ्ठ दिसणारी अनेक मुले मॉल मध्ये फास्ट फूड चेन वर रांगा लावलेली तुम्हाला दिसतील पुढे नैसर्गिक अन्नाची चवच विकसित न झालेली हि स्क्रीन समोरची मुले फास्ट फूड वरच आपल्या उदरभरणाचा आनंद शोधण्याचा प्रयत्न करतात.

जागतिक आरोग्य सघटनेने प्रथमच या वर्षी स्क्रीन टाईमचे धोके ओळखून त्यासाठीची मार्गदर्शक तत्वे जारी केली. त्या प्रमाणे २ वर्षा पर्यंत लहान मुलांमध्ये स्क्रीन टाईम शून्य असावा . २ वर्ष ते पाच वर्षा पर्यंत तो १ तासापेक्षा जास्त नसावा . तसेच २ वर्षा नंतरचा पूर्ण स्क्रीनटाईम हा घरातील मोठ्या व्यक्ती किव्हा पालकांसोबत असावा जेणे करून मुल काय बघत आहेत याची आपल्याला माहिती मिळेल. आमचा एक वर्षाच मुल स्वतः स्क्रीन लॉक उघडत , स्क्रीन स्वाईप करून स्वतः युट्युब लावत हे बर्याचदा पालक कौतुकाने इतरांना व कधी डॉक्टरांनाहि सांगतात. खरतर मुळीच कौतुक करायची नाही तर सवय लागत चालल्याची चाहूल आहे. तसेच मोबाईल वरून आम्ही त्याला ए, बी. सी,डी किव्हा इतर बालगीते शिकवतो असे भाबडे समर्थनही बर्याचदा पालक करतात . सतत व रोज मोबाईल स्क्रीन बघून हळूहळू त्याचे रुपांतर अॅडीक्षण म्हणजे सुटायला अवघड जाणर्या सवयीत होते. जितकी लवकर हि सवय लागते तितकी ती तोडायला अवघड. दारू, सिगरेट किव्हा कोकेन घेतल्यावर मेंदूत जे रासायनिक बदल होतात तेच हळूहळू मोबाईल स्क्रीन दिल्यावर लहान मुलांच्या मेंदूत होतात. म्हणून आपण मोबाईल स्क्रीन हातात देतोय म्हणजे लहान मुलाच्या हातात मद्याची बाटली देतोय आणी स्क्रीन टाईम म्हणजे कोकेनच आहे लक्षात घ्यायला हवे.

सदरील लेख लोकप्रभाच्या आरोग्यविशेष अंकात २८ जून २०१९ रोजी प्रकाशित झालेला आहे Lokprabha